8 pażdziernika prezes Stowarzyszenia Tadeusz Hamernik zorganizował wycieczkę do Ciechocinka i Torunia.
Zwiedzaliśmy takie miejsca jak:
- Fontanna na Parterach Hellwiga jest najnowszą i obecnie najbardziej popularną atrakcją w Ciechocinku. Zlokalizowana przy Szpitalu Nr 1, przy słynnym ciechocińskim deptaku rozpoczęła funkcjonowanie na początku czerwca 2011 roku.
- warzelnia Soli wraz z teżniami stanowi wyjątkowy na skalę światową zespół obiektów zabytkowych. Od przeszło 170 lat wytwarzana jest tu sól spożywcza oraz jej pochodnie tj. Ciechociński Szlam i Ług leczniczy .
- Tężnie - unikatowa i największa w Europie konstrukcja drewniana do odparowywania wody z solanki, zostały zaprojektowane przez Jakuba Graffa - profesora Akademii Górniczej w Kielcach. W Ciechocinku zbudowano trzy takie budowle - ustawione w kształcie podkowy.
Budowa tężni I i II trwała od 1824 do 1828 roku, trzecia powstała w 1859 roku. Podstawę tężni stanowi około 7000 wbitych w ziemię dębowych pali, na których umieszczono świerkowo-sosnową konstrukcję wypełnioną tarniną, po której spływa solanka.



- Dworek Prezydencki. Odrestaurowany i pieczołowicie wyremontowany, Dworek Prezydenta RP mieści dzisiaj pamiątki po Prezydencie Ignacym Mościckim oraz wystawy czasowe przedstawiające działalność Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego.


- Kościół Parafialny w Ciechocinku został wybudowany z cegły w latach 1877-1884. Benedykcji świątyni dokonał 15.08.1884r ks. prałat Franciszek Stopierzyński, a uroczystej konsekracji biskup włocławski Stanisław Zdzitowiecki w dniu 15.10.1904r. Kościół zyskał początkowo status kościoła filialnego. Parafię w Ciechocinku erygowano w dniu 8.5.1918 r

-Zakład Przyrodoleczniczy nr 2 to jeden z najpiękniejszych ciechocińskich budynków, zbudowany w latach 1833-1838 w stylu eklektyzmu. Budynek ten zwany później Łazienkami 2 lub Skarbowymi uznano od początku za zbyt ciasny, działał do 1910r., kiedy to stare łazienki rozebrano. Obecny budynek Łazienki nr 2 mieści się na rogu ul. B.Raczyńskich (dawna Dębowa). Został wybudowany w latach 1910-1912. Zaprojektował go architekt Waldemar Fedders, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu



- Teatr Letni w Ciechocinku powstał w 1891 roku według projektu arch. Schimmelfenniga. Zbudowany był w rekordowo krótkim czasie, bo jego budowę rozpoczęto (na zlecenie uzdrowiska) w 1890 roku. Był to budynek drewniany, na 240 miejsc z sześcioma lożami. W roku 1901 rozbudowano scenę z cegły, widownię uzupełniono balkonem i dwiema lożami.



- Umieszczona w Parku Zdrojowym Pijalnia Wód Mineralnych (tzw. "Kursaal") powstała w latach 1880 - 1881 w formie krytej galerii spacerowej wg projektu Edwarda Cichockiego. Zbudowana z drewna, w stylu "szwajcarskim", do dziś zachwyca swą elewacją, zdobioną drewnianą ażurową koronką. W okresie międzywojennym przebudowana, obecnie mieści także salę koncertową i kawiarnię "Bristol". Pijalnia Wód Mineralnych należy do najstarszych obiektów w Ciechocinku.

- Muszla koncertowa jest zlokalizowana w centrum Parku Zdrojowego. Została zaprojektowana przez Pawła Feddersa jako estrada koncertowa. Powstała w 1909 roku w nietypowym dla Ciechocinka, zakopiańskim stylu. Występowało tu wielu znanych w całej Polsce wykonawców, koncertowała tu słynna Orkiestra Zdrojowa. Również obecnie przez całe lato Muszla tętni życiem. Tutaj prezentują się wykonawcy licznych ciechocińskich festiwali - Folkloru Kujaw, Orkiestr Strażackich, Operowo-Operetkowego, Muzyki i Kultury Romów oraz Festiwalu Dzieci i Młodzieży Specjalnej Troski.

- Słynny "Grzybek" usytuowany jest w centrum miasta. Pełni nie tylko funkcję ozdoby uzdrowiska, ale także przemysłową. Fontanna wykonana w kształcie grzyba jest obudową źródła nr 11, czyli głębokiego na 414 metrów odwiertu solanki. Właśnie stąd solanka pompowana jest na ciechocińskie tężnie.

- Fontanna "Jaś i Małgosia" jest nierozerwalnie związana z wizerunkiem Ciechocinka. Ta gipsowa figurka, umiejscowiona w fontannie położonej na centralnej, obsadzonej lipami krymskimi alei Parku Zdrojowego, jest chętnie wykorzystywana jako tło do pamiątkowych zdjęć. Pierwotnie była ozdobą placu przed Teatrem Letnim, następnie przeniesiona do Parku Zdrojowego stała się jego prawdziwą atrakcją.

-

Zegar kwiatowy jest dziełem Zygmunta Hellwiga, który był autorem i realizatorem koncepcji przekształcenia miasta w jeden wielki park - ogród. Kwietnik ten powstał w 1934 roku i wykonany jest w kształcie tarczy zegara. Wszystkie jego elementy wysadzane są corocznie z kilkunastu tysięcy różnokolorowych kwiatów. Pokazujące aktualny czas wskazówki zegara napędzane są elektrycznym mechanizmem ukrytym pod nasypem. Mechanizm zegara zaprojektował zasłużony dla uzdrowiska inżynier J. Hibner.

- Dywan kwiatowy. W 1934 roku Zygmunt Hellwig zaprojektował ciąg spacerowy wzdłuż ulicy Nieszawskiej. Teren ten, nazwany jego imieniem obsadzony jest na całej długości kobiercami kwiatowymi. Przed dawnymi Łazienkami III, na całej szerokości zieleńca znajduje się słynny dywan kwiatowy, którego układ i kompozycja zmieniana jest co roku. Do uzyskania efektownego kwietnika, wysadza się tu rośliny o ozdobnych liściach w różnych odmianach i gatunkach. Dywan jest pielęgnowany i strzyżony, dzięki czemu ma efektowny wygląd przez cały sezon letni. Na obsadzenie dywanu zużywa się ok. 120 tysięcy sadzonek roślin. Jego obwódkę stanowi trawnik z krzewami żywotnika kulistego, formowanego

 

TORUŃ

Planetarium im. Władysława Dziewulskiego w Toruniu - planetarium w Toruniu działające od 1994. Prezentuje seanse astronomiczne z zakresu wiedzy astronomicznej. Planetarium w Toruniu zostało otwarte 17 lutego 1994. 19 lutego tego samego roku odbył się tam pierwszy pokaz astronomiczny. W ciągu kilku kolejnych lat następowały zmiany podczas prezentacji seansów. W maju 1995 slajdy prezentowane przez projektor w planetarium zostało połączonych w panoramy.

Mikołaj Kopernik - życie i dzieło Wystawa, otwarta w 1995 roku, prezentuje świat, dom i środowisko rodzinne, lata nauki, wreszcie lata twórczej samotności we Fromborku (przerywanej tylko niekiedy pełnieniem ważnych funkcji kapitulnych i wystąpieniami publicznymi) wielkiego Astronoma - i jednocześnie skromnego kanonika warmińskiej kapituły katedralnej. Składa się z 6 części, z których każda tworzy odrębną całość zawartą w poszczególnych wnętrzach dwutraktowej kamieniczki. Pozostałe działy muzeum to: makieta średniowiecznego Torunia, kultura mieszczańska w Toruniu, Wystawa Rapperswilska, pracownia uczonego.



Ratusz Staromiejski. To główna budowla świecka toruńskiego Starego Miasta - gotycki budynek powstały etapami, a w ciągu wieków przebudowywany i odnawiany, stanowi jeden ze znamienitszych osiągnięć średniowiecznej architektury mieszczańskiej w Europie.
Już w XIII wieku na Rynku Staromiejskim o wymiarach 109 x 104 m powstały sukiennice, ławy chlebowe, waga miejska, sąd i wieża rynkowa o wysokości 23 m. Pod koniec XIV wieku miasto otrzymało od wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego przywilej na budowę ratusza.
Powstał wówczas nowy, jednopiętrowy ratusz w kształcie czworoboku z dziedzińcem. Wieżę wcześniej stojącą podwyższono do obecnej wysokości 40 m i włączono w architekturę ratusza. Wiosną i latem wieża udostępnio na jest dla turystów od wtorku do niedzieli w godzinach 10.00-16.00 (3 zł). Rozciąga się stąd fantastyczny widok na Starówkę.
Po drugiej wojnie światowej w budynku urządzono Muzeum Okręgowe, które działa tu do chwili obecnej. Prezentuje ono zbiory sztuki średniowiecznej, nowożytnego malarstwa polskiego i toruńskiego rzemiosła.
Przed Ratuszem stoi nieśmiertelny Mikołaj Kopernik, opatrzony łacińskim napisem: Mikołaj Kopernik, torunianin, który kazał Słońcu zatrzymać się, a Ziemi ruszyć.

Dwór Artusa w Toruniu znajduje się na Rynku Staromiejskim pod numerem 6. Powstał w latach 1889-1891, według projektu miejskiego radcy budowlanego Rudolpha Schmidta. Styl budynku jest określany jako neorenesans niderlandzki, fasada jest trójkondygnacyjna, licowana cegłą ze znacznym użyciem czerwonego piaskowca (parter, detale dekoracyjne), znacznie przeskalowana w stosunku do sąsiedniej zabudowy Rynku. Oprócz motywów neorenesansowych obecne są w niej również nawiązania do pierwotnego, gotycko-renesansowego budynku Dworu Artusa - lekko ostrołukowe okna i boniowanie na parterze, nadwieszone wieżyczki flankujące fasadę, blankowanie wieńczące budynek.

Teatr im. Wilama Horzycy w Toruniu - budynek teatru (ówcześnie Teatru Miejskiego) oddano uroczyście do użytku 30 września 1904 r. Zastąpił on gmach teatralny stojący niegdyś przy Rynku Staromiejskim. Nowy budynek został zaprojektowany przez znaną wówczas w całej Europie spółkę architektów wiedeńskich – F. Fellnera i H. Helmera (twórców projektów budynków teatralnych m.in.: w Wiedniu, Augsburgu, Czerniowcach, Cluju, Cieszynie, czy opery w Odessie).






Kępa Bazarowa - wyspa przy lewym brzegu Wisły w toruńskiej (dzielnica Podgórz), oddzielona od lądu tzw. Małą Wisłą. Jest to jedyna zachowana z wielu tzw. "kęp", czyli zalesionych wysp na Wiśle w okolicach Torunia istniejących przed regulacją rzeki w XIX wieku. Nazwa znana jest od średniowiecza i prawdopodobnie pochodzi od zatrzymujących się tu kupców. W 1411 zawarto na niej I pokój toruński. W czasach nowożytnych wyspa była gęsto zabudowana, zamieszkiwali tu rzemieślnicy. Od XIX w. stopniowo zaczęła zarastać lasem łęgowym. W okresie międzywojennym zbudowano tu ośrodek sportów wodnych. Znajduje się tutaj punkt widokowy z widokiem na panoramę toruńskiego zespołu staromiejskiego. Jest t akże nazywana "Małpi Gaj" gdyż w XVI i XVII w. osiedlał y się na niej wypędzone z miast nierządnice.